Aäron Bouwman
Ik ben Aäron, 23 jaar en het oudste kind van Albrecht en Carola. Ik woon nu ongeveer 4 jaar in Amsterdam voor mijn studie/werk. Ik studeer daar aan het Conservatorium en speel met verschillende artiesten. Iets waar ik erg dankbaar voor ben, van m’n passie mijn werk hebben kunnen maken.
Het ongeluk van mij moeder heeft denk ik meer invloed op mij gehad dan dat ik zelf denk. Ik heb laatste tijd veel nagedacht over hoe het ongeluk eigenlijk mijn ontwikkeling (vooral als puber) heeft beïnvloed. In de periode van het ongeluk totdat ik het huis uit ging (van mijn 11e tot mijn 20e) heb ik nooit bewust doorgehad hoe ik werd gevormd door de situatie. Nu pas 4 jaar nadat ik het huis uit ben gegaan, heb ik de tijd genomen om na te denken hoe het ongeluk van mijn moeder me eigenlijk heeft beïnvloed.
De reden hiervan is omdat ik iemand sprak waarbij ik vreselijk veel herkenning had gevonden. Haar zusje heeft een licht-verstandelijke beperking, waardoor het hele gezin om haar maneuvreert. Toen ze me vertelde hoe het haar had beïnvloed, herkende ik compleet mezelf erin. Dingen zoals je eigen struggles bagataliseren, telkens beseffen dat het niet om jou gaat en heel erg vanuit een ander denken waren dingen die ik ook precies had. Ik begon te beseffen dat het deels persoonlijkheid is, maar ook heel erg is gevormd door de situatie thuis. Voor mij was dit een heel fijne herkenning, omdat ik er nooit bij stilstond hoe het ongeluk mij heeft gevormd.
Ik ben blij dat ik een leven in Amsterdam heb met vrienden, school en muziek. Maar krijg van thuis nog regelmatig te horen wat voor problemen het thuis geeft. Dat geef me vaak wel een slecht gevoel, omdat ik ‘veilig’ in Amsterdam zit en zij thuis met de struggles zitten. Het heeft me wel een beter overzicht gegeven van de situatie thuis, omdat ik niet meer zo in die bubbel leef. Ik denk dat ik daardoor wel goeie adviezen aan bijvoorbeeld mijn broertje of zusje kan geven.
Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat ik ergens in werd beperkt door het ongeluk, ik denk dat ik ook een erg makkelijke puber ben geweest. Door dat gesprek met die persoon waar ik het eerder over had kwam ik tot de conclusie dat ik onbewust met een reden een makkelijke puber ben geweest. Er leeft thuis iemand met NAH wat al genoeg problemen geeft, wie ben ik dan om nog de moeilijke puber te gaan spelen?
"Ik merk dat er laatste tijd wel dingen een stuk beter gaan, vooral bij m’n vader."
Hij laat steeds meer de rol los van ‘beschermer’ van het gezin. Een rol die hij sinds het ongeval is gebeurd is gaan aannemen, omdat hij kostte wat het kost het gezin bij elkaar wilde houden. Ik ben hem daar heel erg dankbaar voor, dat is een grote reden van waarom we het nu zo goed hebben. Aan de andere kant is het ook de reden waarom hij een tijdje terug is uitgevallen met een burn-out. Hij heeft teveel ballen moeten hooghouden. Maar door het uitvallen is wel het idee voor dit hele boek tot stand gekomen en ik hoop heel erg dat dit boek mensen gaat helpen die in een soortgelijke situatie terecht zijn gekomen. Ik durf wel te zeggen dat m’n vader (en het hele gezin) goeie ervaringsdeskundigen zijn, dus dat het boek heel goed kan helpen bij degene die dat nodig hebben.
Zonder het op het einde nog emo te maken, ben ik in ieder geval heel erg trots op m’n vader dat hij dit doet en mensen wilt helpen met problemen die we zelf als gezin hebben meegemaakt.
september 2020