Thirza bouwman
Ik ben Thirza, 21 jaar en het middelste kind tevens ook de enige dochter. Na in Utrecht te hebben gewoond en een half jaar op Curaçao ben ik weer terug bij mijn ouders gaan wonen. Op dit moment ben ik bezig met het afronden van het laatste jaar van mijn opleiding Kunst & Economie aan de HKU.
Ik heb weken nagedacht over het schrijven van dit stuk. Ook uitgesteld omdat ik niet echt wist waar ik moest beginnen, wat ik moest zeggen, maar ook omdat het best confronterend is.
"Mijn moeder heeft door dit ongeluk niet-aangeboren hersenletsel gekregen."
Het lastige aan niet-aangeboren hersenletsel is dat het niet zichtbaar is en je het daardoor heel makkelijk vergeet. De beschadiging in haar hersenen zorgen er onder andere voor dat ze geen rem heeft, snel overprikkeld raakt en dus sneller geïrriteerd is. Als mijn moeder dus overprikkeld raakt, dan is ze het even helemaal kwijt. Ik zie zo’n situatie als een error in haar hoofd.
Op een gegeven moment krijg je oog voor dit soort situaties. Situaties waarbij ze overweldigd wordt door prikkels tijdens bijvoorbeeld het doen van boodschappen. Vroeger ging ik vaak mee boodschappen doen en kon ik aan haar blik zien en voelen dat ze een ‘error’ moment had. Ze was het overzicht totaal kwijt en wist niet meer waarvoor we naar de supermarkt waren gekomen. Ik probeerde dan de leiding te nemen, pakte haar hand en gingen samen systematisch het boodschappenlijstje af. Boodschappen doen is voor mensen zonder NAH de normaalste zaak van de wereld. Maar voor mensen met NAH een enorme uitdaging.
Door dit soort kleine aanpassingen heb ik mij lange tijd voor veel, heel verantwoordelijk gevoeld. Toen ik terug van Curaçao kwam merkte ik dat ik eigenlijk nog niet veel heb verwerkt. Ik had op Curaçao tijd om na te denken over thuis en hoe alles ging.
Eenmaal in Nederland heb ik gelijk professionele begeleiding gezocht, de emmer was aan het overlopen. Ik ben gaan inzien dat ik mij niet altijd verantwoordelijk kan en hoef te voelen. Wel makkelijker gezegd dan gedaan vond ik… De therapie is beëindigd en ik heb stappen gemaakt. Ik ben nog steeds bezig met het verwerken van het ongeluk, maar vooral bezig met het accepteren van de situatie.
Net zoals mijn broer in zijn stuk omschrijft zijn wij vrij makkelijke pubers geweest. Er is niet echt ruimte geweest om een lastige puber te zijn omdat we al een thuis situatie hadden die niet vlekkeloos verliep.
Voor nu is dit wat ik kan vertellen, wellicht dat ik later de juiste woorden vind.
oktober 2020