Noah Bouwman
Mijn naam is Noah. Ik ben 22 jaar en het jongste kind van het gezin. Vaak wordt gezegd dat het jongste kind het meeste verwend wordt; Dat kan best kloppen.
Mijn moeder heeft NAH. Dat wil zeggen dat ze hersenletsel heeft en dat sommige delen in haar brein anders functioneren dan mensen zonder NAH. Denk dan bijvoorbeeld aan informatieverwerking, emotie en energie.
Toen het ongeluk gebeurde was ik net 5 jaar oud. Op die leeftijd ben je veel te jong om te beseffen wat er eigenlijk gebeurt, maar ik heb wel alles meegemaakt, gezien, gehoord en gevoeld.
"Ik weet eigenlijk niet hoe mijn moeder was vóór het ongeluk."
Ik ken haar niet zonder NAH. Dat was dan ook mijn werkelijkheid. Maar toch wist ik wel dat het thuis anders was dan bij andere kinderen. Ik wist bijvoorbeeld dat mijn moeder na een weekend activiteit daar ook een week van bij moest komen. In deze week, moest ik op mijn gedrag letten. Mijn moeder had minder energie en was daardoor veel prikkelbaarder.
Als ik in die week bijvoorbeeld thuiskwam van een leuke activiteit, wilde ik dat in alle enthousiasme vertellen. Maar op het moment dat ik de sleutel in de deur deed, was ik al geswitcht naar een andere instelling. Dit is hoe mijn gedachtegang ongeveer ging: ‘Leuk wat je hebt gedaan en leuk dat je dat wilt vertellen, maar hoe zit mama erbij? Is ze overprikkeld? Heeft ze gerust vandaag? Wanneer zou ik mijn verhaal kunnen vertellen?’
Eigenlijk hoop je elke keer dat je de huiskamer binnenloopt, dat alles gewoon normaal is en je je verhaal kan vertellen met alle toeters en bellen – en vooral jezelf kunt zijn- maar helaas was daar niet altijd ruimte voor.
Soms had ik geen rekening gehouden met de staat van mijn moeder. Ik kwam er snel achter dat mijn gedrag of energie snel te veel was. Dan liep de emmer snel over en kon dit wel eens uitlopen tot spanningen of ruzies. Mijn vader suste altijd de boel door zich er mee te bemoeien, en tussen mij en mijn moeder te staan. Uiteindelijk was de ruzie tussen mij en mijn moeder gesust, maar waren we wel boos op mijn vader…
Als kind leer je onbewust je aan te passen. Ik wilde geen last zijn tot mijn moeder, vader en de sfeer in huis. Ik heb hierbij ook goed geleerd om vanuit én voor een ander te denken. Het is een eigenschap die me veel goeds heeft gebracht, maar is ook mijn grootste vijand. Ik heb in al deze jaren mijzelf en mijn behoeftes weggecijferd. Ik heb andermans behoeftes altijd op nummer 1 gezet, altijd boven mijn eigen behoeftes. Deze eigenschap is over de jaren heel erg sterk geworden.
Op mijn 19e werd ik aangenomen op het Conservatorium van Amsterdam voor de richting Jazz drums (waar ik nog steeds studeer). Ik ben ook op mezelf gaan wonen en ik kon eindelijk mijn eigen leven op gaan bouwen. Ik keek er erg naar uit om helemaal mijn eigen leven in te gaan richten, maar dit pakte helaas niet zo fijn uit.
Door deze flinke veranderingen in mijn leven, ging het van de ene op de andere dag flink mis. Ik kwam erg in de knoop met mezelf. Ik kreeg last van (depersonalisatie), paniek aanvallen en zat erg slecht in mijn vel. In het begin dacht ik dit zelf wel even op te lossen, maar ik kwam erachter dat ik echt hulp nodig had.
Hulp zoeken vond ik erg lastig. Vroeger heb ik niet geleerd om hulp te vragen. Mijn vader heeft vroeger alle ballen in zijn eentje hooggehouden. Ik heb dit denk ik als kind onbewust geregistreerd en gekopieerd.
Maar ook voelde vragen om hulp in de thuissituatie – over wat dan ook – al snel als ‘te veel’ en ik wilde mijn vader en moeder niet extra belasten.
Maar bijna 2 jaar geleden ben ik hulp gaan zoeken bij een psycholoog en ik ga er nog steeds met goede moed naar toe. Eindelijk had ik iemand gevonden waar ik míj́n verhaal kwijt kan. Een veilige plek, zonder oordelen, zonder meningen, waar ik mijn ervaringen, gevoelens en onzekerheden kan delen. Ik ben erachter gekomen, dat ik dit heb gemist. Door therapie heb ik zoveel over mezelf geleerd. Een van de vele dingen dat ik ben gaan leren is voor mezelf te kiezen en naar mijn behoeftes te luisteren. Mezelf wat rust te gunnen. Dat het niet allemaal perfect hoeft
Mede door dit alles gaat het goed met mij en ik leer elke dag bij. Vandaag de dag ben ik drummer, producer en dus nog student. Ik drum voor verschillende Nederlandse artiesten en produceer muziek voor mezelf en voor anderen. Muziek is voor mij mijn veilige haven. Mijn safe-space en speeltuin waar ik alle vrijheid heb. Als ik muziek maak voel ik me thuis en hoef ik nergens aan te denken. Dit is voor mij dé manier om mezelf te uiten en de manier mijn verhaal en energie kwijt te kunnen.
augustus 2025